يونس بن عمار را (غده يا جراحت ديگرى در صورتش پيدا شد) گويد: بحضرت صادق عـليـه السـلام
عـرضـكـردم : فـدايـت شـوم ايـن (عـلتـى ) كه در صورت من پيدا شده مردم پـندارند كه همانا خداى عزوجل
هركس را از بندگانش كه دوست دارد بدان دچار نكند (و مرا خـدا نـخواسته كه بدان دچار شده ام )؟ آن
حضرت بمن فرمود: نه (اينطور نيست ) هر آينه مـؤ مـن آل فـرعـون سـرانـگـشـتان ريخته بود (كه استخوانهاى
بندهاى آنها آشكار بود) و ايـنـطـور مـى گـفـت : و دسـتش را دراز ميكرد: ((از مردم پيروى كنيد از فرستادگان
خدا)) (سـوره يـس آيـه 20) گـويـد: سـپـس فـرمـود: چـون ثـلث آخـر شـب شـد در سـاعـت اول آن
(بـرخـيـز) و وضـوء بساز و بنمازى كه مى خوانى بپرداز (مقصود نماز شب است ) پـس چـون در سـجـده
آخـريـن از دو ركـعـت اول (از هـشـت ركـعـت نـمـاز شـب ) رسـيـدى در حال سجده بگو:
يـَا عـَلِيُّ يـَا عـَظـِيمُ يَا رَحْمَانُ يَا رَحِيمُ يَا سَامِعَ الدَّعَوَاتِ وَ يَا مُعْطِيَ الْخَيْرَاتِ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
وَ أَعْطِنِي مِنْ خَيْرِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ اصْرِفْ عَنِّي مِنْ شَرِّ الدُّنْيَا وَ الْآخـِرَةِ مـَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ أَذْهِبْ عَنِّي
هَذَا الْوَجَعَ وَ سَمِّهِ فَإِنَّهُ قَدْ غَاظَنِي وَ أَحْزَنَنِي
و در دعـا پـافـشـارى كـن ، گـويـد: هنوز بكوفه نرسيده بودم كه خداوند تمام آن درد را از من بـبـرد بـواسـطـه
دعـائيـكـه آن حـضـرت بـمن آموخت اثرى از آن بيمارى در چهره من بجاى نماند).
مجلسى (ره ) گويد: اينست كه (اشتباهى از راويان و يا نسخه نويسان در اين حديث شده و صحيح آن )
مؤ من آل يس (بجاى مؤ من آل فرعون ) باشد چنانكه در اخبار ديگر وارد شده و گـفـتـار: ((يـا قـوم اتـبـعـوا
المـرسـليـن )) از مـؤ مـن آل يس است و در داستان او آمده است ، و شايد اين اشتباه (بين ((يس )) و
((فرعون )))) از راويان بوده است ، و برخى از افاضل گفته اند: ايندو مؤ من هر دو يكنفر بوده اند و همان
مـؤ مـن آل فـرعـون بـوده كـه عـمرش طولانى گشته (و زمان حضرت عيسى عليه السلام و فرستادگان
شمعون صفا را درك كرده است ) ولى دور بودن اين كلام (از تاريخ و اخبار) پوشيده نيست ، و گذشته
اين حرف با اخبار بسيارى كه در هر دو مؤ من رسيده است سازش ندارد.
منبع : بحارالانوار ج 64 ص 223