عبد الله بن مبارک این دعا را از حضرت خضر علیه السلام فرا گرفته و خود نیز تجربه نموده است و آن دعا این
است که دست را بر پیشانی مریض قرار دهی و تا پای او می کشی و می گویی :
أَقْسَمْتُ عَلَيْكَ أَيَّتُهَا الْعِلَّةُ بِعِزَّةِ عِزَّةِ اللَّهِ وَ عَظَمَةِ عَظَمَةِ اللَّهِ وَ بِجَلَالِ جَلَالِ اللَّهِ وَ بِقُدْرَةِ قُدْرَةِ اللَّهِ
وَ بِسُلْطَانِ سُلْطَانِ اللَّهِ وَ بِلَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ بِمَا جَرَى بِهِ الْقَلَمُ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ بِلَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ
عبد الله بن مبارک می گوید : این دعا را بر هیچ مریضی نخواندم مگر آنکه شفا یافت باذن الله تعالی
منبع : تعویذات عملیة ص 33 و 34