بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ بِسْمِ اللَّهِ الْعَظيمِ عَبَسَ عابِسٍ وَ شَهابَ قابسٍ حَجَرَ يابِسٍ رَدَدْتُ عَيْنَالعايِنِ عَلَيْهِ
مِنْ رَاءْسِهِ اِلى قَدَمَيْهِ اَخَذَ عَيْناهُ قابِضٌ بِكِلاهُ وَ عَلىجارِهِ وَاَقارِبِهِ جِلْدُهُ دَقيقٌ وَ دَمُهُ رَقيقٌ وَ بابُ الْمَكْرُوهِ تَليقُ
فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرى مِنْ فُطُورٍ ثمَّ ارْجِعِ الْبَصَرَ كَرَّتَيْنِ يَنْقَلِبْ اِلَيْكَ الْبَصَرُ خاسِئاً وَ هُوَ حَسيرٌ
بنام خداى بخشاينده مهربان بنام خداى بزرگ بر ترش رويى ترش روى و اخگر فروزان و سنگ خشك
بازگرداندم چشم چشم زن را بر خودش از سر تا به پايش بگيرد دو چشمش را گيرنده او و بر همسايه و
خويشانش و پوستش نازك و خونش رقيق و درب مكروه سزاى او است ((پس ديده را بگردان آيا
شكافى در آسمانها بينى سپس بازگردان دوباره تا دور مانده از هدف به تو بازگردد و وامانده باشد))
منبع : بحارالانوار ج 92 ص 42