ای محمد هر که ( از چیزی یا شخصی ) می ترسد و دوست دارد نعمت هایم را بر او تمام کنم و او را
گرامی بدارم و وجیه در نزد خود گردانم بگوید :
يَا حَاشِيَ الْعِزِّ قُلُوبَ أَهْلِ التَّقْوَى وَ يَا مُتَوَلِّيَهُمْ بِحُسْنِ سَرَائِرِهِمْ وَ يَا مُؤْمِنَهُمْ بِحُسْنِ تَعَبُّدِهِمْ أَسْأَلُكَ بِكُلِّ
مَا قَدْ أَبْرَمْتَهُ إِحْصَاءً مِنْ كُلِّ شَيْءٍ قَدْ أَتْقَنْتَهُ عِلْماً أَنْ تَسْتَجِيبَ لِي بِتَثْبِيتِ قَلْبِي عَلَى الطُّمَأْنِينَةِ وَ الْإِيمَانِ وَ
أَنْ تُوَلِّيَنِي مِنْ قَبُولِكَ مَا تُبَلِّغُنِي بِهِ شِدَّةَ الرَّغْبَةِ فِي طَاعَتِكَ حَتَّى لَا أُبَالِيَ أَحَداً سِوَاكَ وَ لَا أَخَافُ شَيْئاً مِنْ
دُونِكَ يَا رَحِيم
هر گاه چنین کرد او را از ترس حوادث بدنی و دینی و ( زوال ) نعمت هایش ایمن کنم
منبع : بحارالانوار ج ۹۵ ص ۳۰۶- ۳۲۴