صـفـوان جـمال گويد: من (هنگام نماز) خدمت حضرت صادق (ع ) بودم كه پيش از تكبيرة الاحـرام روبـروى
قبله ايستاد و گفت :
اللَّهُمَّ لَا تُؤْيِسْنِي مِنْ رَوْحِكَ وَ لَا تـُقـَنِّطـْنـِي مـِنْ رَحـْمَتِكَ وَ لَا تُؤْمِنِّي مَكْرَكَ فَإِنَّهُ لَا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ
الْخَاسِرُونَ
(يعنى بار خدايا مرا از رحـمت خود محروم مساز و از مهر خود نااميدم مكن ، و از مكر و كيفر خود آسوده
خاطرم منما زيرا از مـكـر خـدا آسـوده خاطر نشوند جز مردمان زيانكار)
گويد: من عرضكردم : قربانت من اين دعـا را از هـيـچـكـس پـيـش از شـمـا نـشنيدم : فرمود: همانا از
بزرگترين گناهان كبيره نزد خداوند نااميدى از رحمت خدا و آسوده خاطر بودن از كيفر و مكر خدا است .
منبع : اصول كافى جلد 4 صفحه : 323 رواية : 3