نبى اكرم (ص) فرمود: هر كه اين دعا را بخواند:
اللَّهُمَّ إِنِّي عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدِكَ وَ ابْنُ أَمَتِكَ نَاصِيَتِي بِيَدِكَ مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ عَدْلٌ فِيَّ قَضَاؤُكَ
أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِي كِتَابِكَ أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَداً مِنْ خَلْقِكَ
أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِيعَ قَلْبِي وَ نُورَ صَدْرِي وَ جَلَاءَ حُزْنِي
وَ ذَهَابَ هَمِّي
ترجمه دعا :
خداوندا من بنده و فرزند بنده تو و فرزند كنيز توام، سرنوشتم بدست تست، فرمانت را مجرى ميدارى، و
در قضا و قدرت عادلى، ترا قسم بهمه اسماء خودت كه خود را بدانها ناميدهاى يا آنها را در كتابت نازل كرده
يا به يكى از خلق خود تعليم دادهاى يا در علم غيب خود مكنون داشتهاى قرآن را روشنى دل و نور سينه
و وسيله بر طرف شدن حزن و از بين رفتن اندوه من قرار ده
خداوند غم او را بر طرف سازد و اندوهش را بشادى بدل نمايد.
منبع : مکارم الاخلاق ترجمه میرباقری ج 2 ص 184