عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِذَا نَزَلَتْ بِرَجُلٍ نَازِلَةٌ
أَوْ شَدِيدَةٌ أَوْ كَرَبَهُ أَمْرٌ فَلْيَكْشِفْ عَنْ رُكْبَتَيْهِ وَ ذِرَاعَيْهِ وَ لْيُلْصِقْهُمَا بِالْأَرْضِ وَ لْيُلْزِقْ جُؤْجُؤَهُ بِالْأَرْضِ ثُمَّ لْيَدْعُ بِحَاجَتِهِ
وَ هُوَ سَاجِدٌ
هـشـام بـن سـالم گـويـد: حـضـرت صـادق (ع ) فـرمـود: هـر گـاه بـراى مردى پيش آمد نـاگـوارى يـا سختى
كرد، يا امرى او را اندوهناك ساخت پس دو زانوى خود را با آرنجهاى دسـتـانـش بـرهـنـه كـنـد و بـه زمـيـن
بـچـسـبـانـد، و سينه خود را به زمين گذارد و با اين حال در سجده براى حاجت خود دعا كند.
منبع : اصول كافى جلد 4 صفحه : 338 رواية : 3