اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَفْتَقِرَ فِي غِنَاكَ أَوْ أَضِلَّ فِي هُدَاكَ أَوْ أَذِلَّ فِي عِزِّكَ أَوْ أُضَامَ فِي سُلْطَانِكَ
أَوْ أَضْطَهِدَ وَ الْأَمْرُ إِلَيْكَ اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَقُولَ زُوراً أَوْ أَغْشَى فُجُوراً أَوْ أَنْ أَكُونَ بِكَ مَغْرُوراً.
خدايا به تو پناه مى آورم از اين كه نيازمند شوم در سايه بى نيازى تو،يا گمراه شوم در كنار هدايت تو،يا
خوار شوم در جنب عزّت تو،يا مظلوم واقع شوم در سايه سلطنت تو،يا پايمال شوم و كار مربوط به توست،
خدايا به تو پناه مى آورم از اين كه زور بگويم،يا در بدكارى فرو روم يا در برابر تو مغرور گردم.
منبع : بحارالانوار ج 91 ص 242