حضرت صادق (ع ) فرمود: مردى خدمت امير المؤ منين عليه السلام آمد و عرض كرد: اى امـيـر مـؤ مـنـان مـن
مـالى بـارث بـرده ام (وادار شـده ام ) و درهـمى از آنرا در راه اطاعت خداى عـزوجـل انـفاق نكردم ، سپس
مالى از راه كسب با آن بدست آوردم و از آن نيز درهمى در اطاعت خـداونـد صـرف نـنـمودم پس دعائى بمن
بياموز كه جاى آنچه را از دستم رفته بگيرد، و كارهاى گذشته ام را و اى آنچه پس از اين مى كنم بيامرزد،
فرمود: بگو، عرض كرد: چه بـگـويـم اى امير مؤ منان ، فرمود: بگو چنانكه من مى گويم :
يَا نُورِي فِي كُلِّ ظُلْمَةٍ وَ يَا أُنْسِي فِي كُلِّ وَحْشَةٍ وَ يَا رَجـَائِي فـِي كُلِّ كُرْبَةٍ وَ يَا ثِقَتِي فِي كُلِّ شِدَّةٍ وَ يَا
دَلِيلِي فِي الضَّلَالَةِ أَنْتَ دَلِيلِي إِذَا انـْقـَطـَعـَتْ دَلَالَةُ الْأَدِلَّاءِ فـَإِنَّ دَلَالَتـَكَ لَا تـَنْقَطِعُ وَ لَا يَضِلُّ مَنْ هَدَيْتَ أَنْعَمْتَ
عَلَيَّ فـَأَسـْبـَغـْتَ وَ رَزَقـْتَنِي فَوَفَّرْتَ وَ غَذَّيْتَنِي فَأَحْسَنْتَ غِذَائِي وَ أَعْطَيْتَنِي فَأَجْزَلْتَ بـِلَا اسـْتـِحـْقـَاقٍ لِذَلِكَ ب
ـِفـِعـْلٍ مـِنِّي وَ لَكـِنِ ابـْتـِدَاءً مِنْكَ لِكَرَمِكَ وَ جُودِكَ فَتَقَوَّيْتُ بـِكَرَمِكَ عَلَى مَعَاصِيكَ وَ تَقَوَّيْتُ بِرِزْقِكَ عَلَى سَخَطِكَ وَ
أَفْنَيْتُ عُمُرِي فِيمَا لَا تُحِبُّ فـَلَمْ يـَمـْنَعْكَ جُرْأَتِي عَلَيْكَ وَ رُكُوبِي لِمَا نَهَيْتَنِي عَنْهُ وَ دُخُولِي فِيمَا حَرَّمْتَ عَلَيَّ أَنْ
عـُدْتَ عـَلَيَّ بـِفـَضـْلِكَ وَ لَمْ يـَمـْنـَعْنِي حِلْمُكَ عَنِّي وَ عَوْدُكَ عَلَيَّ بِفَضْلِكَ أَنْ عُدْتُ فِي مَعَاصِيكَ فَأَنْتَ الْعَوَّادُ بِ
الْفَضْلِ وَ أَنَا الْعَوَّادُ بِالْمَعَاصِي فَيَا أَكْرَمَ مَنْ أُقِرَّ لَهُ بِذَنْبٍ وَ أَعـَزَّ مـَنْ خـُضِعَ لَهُ بِذُلٍّ لِكَرَمِكَ أَقْرَرْتُ بِذَنْبِي وَ لِعِزِّكَ
خَضَعْتُ بِذُلِّي فَمَا أَنْتَ صَانِعٌ بـِي فـِي كـَرَمـِكَ وَ إِقْرَارِي بِذَنْبِي وَ عِزِّكَ وَ خُضُوعِي بِذُلِّي افْعَلْ بِي مَا أَنْتَ أَهْلُهُ
وَ لَا تَفْعَلْ بِي مَا أَنَا أَهْلُهُ
ترجمه دعا :
اى نور من در هر تاريكى و اى وسيله انس من در هر گمراهى ، توئى راهنماى من آنگاه كه راهنمائى كنى
گمراه نگردد، بمن نعمت دادى و فراوان دادى ، و روزى دادى وافـر دادى ، و غـذا دادى پـس نـيـكـو غـذائى
دادى و عـطـا كـردى و كـامـل دادى بى آنكه من سزاوار آن باشم بواسطه كارى كه از من سرزده باشد،
ولى تو بـدان آغـاز كـردى بـه خـاطر كرم وجود خودت ، و من به كمك كرم تو بر نافرمانيت نيرو گرفتم ، و بكمك
روزيت بر خشمگين كردن تو نيرومند شدم ، و عمرم را در آنچه تو دوست نـدارى تـباه كردم ، و بى پروائى
من بر تو و ارتكاب آنچه غدقن كرده بودى و ورود من در آنـچـه بـر مـن حـرام كـرده بـودى جـلوگـيـر تـو نـشـد از
ايـنـكـه بـفـضـل خـود بـاز هـم بـمـن عـطـا كـنـى ، و بـردبـاريـت و بـازگـشـتـت بـفـضـل بر من جلوگير من نشد
كه در نافرمانيت بازگشت نكنم ، پس تو بسيار بازگشت كننده بفضل هستى و من بسيار باز گرد به گناهان ،
پس اى كريمتر كسيكه در برابرش بـگـنـاه اعـتـراف كـنـم و اى عـزيـزتـرين كسى كه بذلت و در برابرش فروتنى
شود، بـخـاطـر كرم تو است كه من اعتراف بگناه خود كنم ، و بخاطر عزت تو است كه بخوارى فـروتـنـى كـنـم
، پـس تو در مقام كرم خود و اقرار بگناهم با من چه خواهى كرد، و در مقام عزتت با فروتنى من بخوارى
(با من چه خواهى كرد) با من كن آنچه تو شايسته آنى ، و با من مكن آنچه را من بدان سزاوارم
منبع : اصول کافی ج 4 ص 392 روایة 35